Nicht Christine ziet ons zwemmen in de rivier........

Vandaag weer vroeg want we willen toch echt de opkomende zon zien bij het Victoria Falls Hotel. Dus de wekker staat om 4 uur, om half 5 willen we weg en we moeten onze bewaker wakker maken om ons eruit te laten. Bij het hotel kunnen we gewoon doorlopen en de tuin ingaan. Wel ongewoon eigenlijk. In de tuin zoeken we een goed plekje, maar nergens krijgen we goed zicht, jammer genoeg. De zon gaat uiteraard op, maar we kunnen geen mooie foto’s schieten. We rapen wat rijpe mango’s in de tuin van het hotel die we later lekker opeten. Daarna besluiten we naar de rivier te wandelen naar het punt onder in de kloof waar het raften begint. Mooi om straks de eerste boten weg te zien gaan. Om half 7 zijn we al bij de rivier en we zwemmen heerlijk rond. De opkomende zon geeft een prachtig licht op de hoge kloofwanden en het bruisende water. Als je naar de eerste ‘rapid’ kijkt, lijkt het wel een groene stroom van gelei in plaats van water, bij het verval verandert de gelei in een kolkende massa, prachtig. Tot 9 uur wachten we op de eerste boten die gaan vertrekken. Nu kunnen we vanaf de kant zien, wat voor invloed het water heeft op de zodiacs. Er vallen bijna enkele mensen uit de boot.

We blijven samen achter en genieten van de zon en het verkoelende kolkende water, het is net een whirlpool. We zien een aantal mensen van de brug af bungee jumpen. Al klauterend over de rotsen en tussendoor even zwemmend (uhhhh, Jan zwemt overal waar het maar even kan, Loes loopt), gaan we weer terug naar de trappen. De bestijging van de trappen kost ons best moeite. Het is bijna 120m steil omhoog en in de brandende zon. Bovenaan staat het zweet weer op onze koppen.

Bij ons vaste koffieadres ‘Shearwater café’ schrikt Jan plotseling van Loes. Ze rent het café uit en gilt naar twee mensen die langslopen….. ze heeft haar nicht Christine en haar man buiten gespot. We wisten dat zij deze reis ook aan het maken waren maar waren het eigenlijk een beetje ‘vergeten’. We omhelzen elkaar allemaal stevig en hard lachend. Te gek dat we elkaar hier in Vic Falls ontmoeten. Zij reden qua planning twee dagen achter op ons. We wisselen verhalen uit, over het groepsgebeuren in de truck J, over wat we allemaal gezien hebben, waar we zijn geweest en wat we allemaal gedaan hebben. Tijdens het praten blijkt dat zij ‘s morgens twee mensen beneden in de kloof hebben zien zwemmen en met een verrekijker naar ons hebben gekeken. Als we na de lunch afscheid nemen lachen we weer hard, hier gaan we nog jarenlang over napraten. Hoe toevallig kan iets zijn….

De middag brengen we verder luierend bij het zwembad door, vanavond lekker uit eten bij een leuk restaurantje en dan is het toch echt voorbij….. Morgen gaan we weer naar huis.